Günü Unutma Vakti

"Geçmiş neden bu kadar güzeldi? En katıksız kendimiz, en günahsız halimizi barındırdığından belki. Uyurken sırtımızı verdiğimiz duvar ya da başımız annemizin göğsünde, komşu kadınların sesleri kulaklarımızdan yavaş yavaş silinene kadar gömüldüğümüz sıcacık hayaller gibiydi... Geçmiş, artık ne yapsak da erişemeyeceğimizi bildiğimizden mi bu kadar güzeldi?" Pelin Macit Kutlu, kalemini önce “Hâlâ Sarıysa Mimozalar”daki aforizma tadında şiirsel metinlerde sivriltti. Sözün nasıl söylenirse daha etkili olacağının araştırılması ve bulunmasıydı o ilk kitap. Şimdi artık bu kalemle her türlü fazlalıktan arınmış, yoğun öyküler yazma zamanı gelmişti. O da bunu yaptı. Etkileyici, çarpıcı, gürül gürül akan, hangi konuda yazılmış olursa olsun kendini, aktığı hızda, su gibi okutan öyküler yazdı. Yine de su gibi okunmamalı ama. Her satırda dilin tadına vararak, keyfini çıkararak okunmalı, yudum yudum...